کتاب مردم چرا به سینما می‌روند؟: نگرشی متفاوت به سیاست گذاری سینما در ایران، شامل هشت گفتگو با متخصصان و صاحب‌نظران سینماست که به پرسش‌ها و دغدغه‌های مطرح شده از سوی داوود ضامنی پاسخ می‌دهند.

داوود ضامنی در این کتاب سعی می‌کند با طرح پرسش‌هایی به عواملی که سبب ترغیب مردم به سینما رفتن می‌شود، دست یابد. این کتاب بر این نکته تأکید می‌کند که سیاست‌های توسعه سینما در ایران نیاز به بازنگری ضروری در کارکردها دارند و این موضوع را به سیاست‌گذاران و اهالی فرهنگ و سینما یادآوری می‌کند.

این کتاب شامل هشت فصل است که هر فصل به گفتگو با یکی از سینماگران و اهالی فرهنگ اختصاص دارد. داوود ضامنی در این اثر با عزیزالله تاجیک اسماعیلی، امیرحسین علم‌الهدی، احمدرضا درویش، مجید مسچی، محمدعلی نجفی، ابراهیم حاجیانی، سید محمد بهشتی و امیر محمدخانی به بحث و گفتگو نشسته است.

در بخشی از کتاب مردم چرا به سینما می‌روند می‌خوانیم:

می‌دانیم سینمای ایران، تنها سینمایی است که امکان ندارد به سمت دو موضوع خشونت و مسائل جنسی برود در حالی که این دو موضوع، در همه‌ جای دنیا مخاطب‌های زیادی داشته و دارد. هر فیلم‌سازی هم که سعی کرده به این سمت برود، ممیزهای رسمی و غیررسمی، خیلی سریع جلوی کارش را گرفته‌اند؛ چون می‌دانید تصویر حرمت ندارد. هنوز صاحب‌نظران مسائل فقهی نتوانسته‌اند مسئلۀ خودشان را با سینما حل کنند. به هر حال در کشور شیعه، فقه بسیار مهم و تأثیرگذار است. بسیاری از مراجع می‌گویند تصویر دارای حرمت نیست. نمونۀ بارزش فیلم رستاخیز است. چندی پیش، این بحث دربارۀ این فیلم طرح شد که آیا اجازه داریم چهرۀ ائمۀ اطهار یا منتسبان به ائمه را نشان دهیم؟ اگر به بیشتر فتاوا نگاه کنید، می‌بینید که می‌گویند مشکلی ندارد؛ به این شرط که بینندگان دچار وهم نشوند، ولی در بعضی از فتاوا این کار جایز نیست.

وجود این تضارب آرا که از خصوصیات فقه شیعه است، امروز فیلم رستاخیز را زمین‌گیر کرده و نمی‌گذارد تجربۀ جدیدی در سینما رخ دهد. به رغم آنکه می‌خواهیم مفاهیم دینی را دنبال کنیم، امکان پرداختن به بعضی مضامین را نداریم، در حالی که این امکان، نقطه‌ای است که می‌تواند میان متشرعان و سینما آشتی ایجاد کند. بنابراین، این مشکلات همچنان هست، ضمن اینکه بحث بحران مشروعیت هم وجود دارد و فقه پویا هم توان ارائۀ راه‌حل‌های جدید برای سینما را ندارد. حال آنکه سینما مهم‌ترین ابزاری است که می‌تواند دین اسلام را از منظر تشیع، به درستی تبیین کند. به نظر می‌رسد به جز این چند فیلم اخیر، تنها فیلمی که توانست به طرزی شایسته پا به این حوزه بگذارد، فیلم روز واقعه است که البته به آن هم با هزارویک «اما» و «اگر» نگاه می‌کنند!

فهرست مطالب کتاب

مقدمۀ اهتما‌م کننده اثر: سینما؛ کانون مهم توسعۀ اجتماعی در مهندسی فرهنگی و اجتماعی دهۀ چهارم در ایران
مقدمۀ ویراستار: ضرورت بازخوانی انتقادی سیاست‌گذاری‌ فرهنگی در عرصۀ سینمای ایران

بخش اول: روش شناسی
فصل اول: روش شناسی فهم واقعیت های اجتماعی در سینما؛ ادراک، انتقال و اصلاح واقعیت های اجتماعی

بخش دوم: ضرورت
فصل دوم: ضرورت گامی به عقب در توسعۀ سینمایی ایران
فصل سوم: ضرورت تحول و نوگرایی فرهنگی در سینما
فصل چهارم: ضرورت بهبود کیفیت «مدیریت خدمات» در سینمای ایران

بخش سوم: چالش ها
فصل پنجم: چالش های الهیات سینما در ایران
فصل ششم: سینما و سبک زندگی؛ تغییر یک پرسش برای نجات سینما

بخش چهارم: نسبت‌ها
فصل هفتم: نسبت سینما با رشد مدنیت در جامعه
فصل هشتم: سینما، معماری، جامعه شناسی؛ پیوند هنر، تکنیک، رویکرد